baru ku faham sekarang...
bila bujang....
berbeza...
bila beristeri...
berbeza...
bila ada anak...
lebih jauh bezanya....
ingatan terhadap anaknya lebih daripada segala- galanya....
pengorbanan lebih besar...
melihat anak di depan mata...
meniti hari dan waktu..
membesar dgn kasih sayang...
menjadi penawar kepada si bapa...
resah n tertekan bila berjauhan..
begitulah perasaan abah wahai qayyum...
abah xbanyak berbicara...
jauh untuk sentiasa menghiburkan anakanda...
jgnlah lupakan abah bila dewasa nnti...
jadilah org yang beriman dan sntiasa patuh kepada syariat...
tabah dalam menempuh cabaran hidup...
sabar menempuh dugaan....
